Notowania franka

Frank kurs

Czym jest frank szwajcarski (CHF)?

Frank szwajcarski, znany jako CHF jest to  waluta Szwajcarii i Liechtensteinu. Jeden frank szwajcarski dzieli się na 100 centymów lub 100 rappenów (określanych tak w części niemieckojęzycznej – z niem. Rappen). CHF Jest jedną z podstawowych walut wymienialnych świata, obok euro, dolara, jena i funta.

Frank Szwajcarki od lat uważany jest jako bezpieczna przystań dla inwestorów, którzy decydują się lokować w niej swoje środki, w momencie wzrostu niepewności na rynku. Zwiększony popyt na walutę szwajcarską powodował wzrost kursu helweckiej waluty. Dlatego też po ostatnim kryzysie finansowym sprzed dekady, Bank Szwajcarii zdecydował się na obronę poziomu 1,20 na parze walutowej EURO Frank Szwajcarski, co skutkowała interwencją walutową za każdym razem, gdy kurs schodził poniżej ustalonego poziomu. W styczniu 2015 roku SNB postanowiło porzucić interwencję, co wpłynęło na znaczne umocnienie FRANKA względem pozostałych walut. Nie pozostało to bez znaczenia dla polskich kredytobiorców. 

Wykres franka szwajcarskiego

Frank szwajcarski, to jedna z tych walut, która od dziesięcioleci potrafi skutecznie utrzymywać swoją pozycję na międzynarodowych rynkach. Od lat 70-tych ubiegłego wieku zwiększył swoją wartość w stosunku do dolar amerykańskiego prawie pięciokrotnie. Popularny frank bardzo często nazywany jest „bezpieczną przystanią” (z ang. safe haven currency), do której w okresie niepewności rynkowej uciekają inwestorzy europejscy oraz światowi.

Confoederatio Helvetica Franc, czyli CHF

W światowym systemie walutowym frank szwajcarski opisywany jest skrótem CHF – pochodzi on z języka łacińskiego i oznacza Confoederatio Helvetica Franc, co w przełożeniu na język polski symbolizuje franka konfederacji szwajcarskiej, będącego oficjalnym środkiem płatniczym w Szwajcarii oraz w Liechtensteinie.

W rocznych zestawieniach zazwyczaj znajduje się wśród najczęściej handlowanych walut świata mieszcząc się w pierwszej piątce. Nie należy jednak do pieniądza rezerw w związku z tym jego znaczenie w międzynarodowym systemie walutowym jest dosyć nikłe – pod koniec XX wieku udział wynosił około 2%, dzisiaj są to natomiast wartości marginalne.

Historia franka szwajcarskiego, czyli unia z Francją?

Profesor Baltensperger będący autorem książki „Frank Szwajcarski. Historia sukcesu” doszukuje się początków CHF w franku helweckim. Żywot tejże waluty był jednak niezwykle krótki, gdyż znajdowała się w obrocie jedynie na przełomie XVIII i XIX wieku. Zdecydowanie ważniejszy w budowaniu historii obecnego franka był pieniądz z 1819 roku posiadający parytet w srebrze. Współczesny CHF pojawił się w obrocie po roku 1850, przez długi okres czasu był jednak zależny od franka francuskiego tworząc unię walutową.

Początkowo pieniądz bity był jedynie na terenie Francji, następnie pojawiła się wolna konkurencja w zakresie jego emisji. Chcąc ujednolicić ten proces zdecydowano się powołać Szwajcarski Bank Narodowy (SNB), który funkcjonuje oficjalnie od 1907 roku. Frank emitowany przez bank centralny pojawił się więc dosyć późno, jednak dzięki sile stosunkowo niewielkiej gospodarki bardzo szybko ugruntował swoją mocną pozycję na światowych rynkach.

Ścisłe powiązanie z frankiem francuskim sprawiało, że Szwajcarzy na początku nie widzieli potrzeby bicia monet u siebie. Przełomem stała się wojna francusko-pruska, która uświadomiła Szwajcarom, że dalsze uzależnienie własnej waluty od innego kraju może być wręcz szkodliwe. Ta świadomość była dopiero początkiem długich i skomplikowanych zmian. W tamtym czasie w Szwajcarii istniała wolna konkurencja w zakresie bicia monet. Z upływem czasu stawało się jednak jasne, że trzeba szybko ujednolicić pieniądz.

Pokonanie przeszkód stojących na drodze tym planom było możliwe dzięki utworzeniu w 1907 roku Szwajcarskiego Banku Narodowego (Schweizerische Nationalbank, znany jako SNB). Debiut nowej waluty na arenie międzynarodowego systemu walutowego był więc późny, ale dzięki zbudowaniu solidnych fundamentów gospodarki szwajcarskiej, przyczynił się do ugruntowania siły franka. Akumulacja bogactwa następowała tutaj w stopniowy sposób, a poziom zadłużenia szwajcarskich miast i prowincji był dużo niższy niż u sąsiadów.

Do roku 1967 monety o nominałach ½, 1, 2 i 5 franków były wykonane ze srebra; od roku 1968 zaprzestano bicia srebrnych monet obiegowych[2]. Banknoty występują w nominałach 10, 20, 50, 100, 200 i 1000 franków.

W 2004 roku wprowadzono w Polsce kredyty hipoteczne denominowane we frankach szwajcarskich. Oznaczało to bowiem, że kredytobiorca decydując się na tego typu kredyt posiada ratę określonej wysokości, w walucie CHF. Wysokość raty jest uzależniona od obecnego kursu franka szwajcarskiego względem polskiej złotówki. Gdy SNB zdecydowało się na porzucenie obrony poziomu 1,20 na parze EUR/CHF, raty kredytu dla części kredytobiorców drastycznie wzrosły. 14.01.2015 czyli na dzień przed decyzją SNB kurs CHF wynosił 3,5455zł. Z kolei dobę później wyniosła już 4,3164 zł, co oznacza wzrost o prawie 22%. 

Od kwietnia 2016 do 2019 Szwajcarski Bank Narodowy stopniowo wprowadza do obiegu nowe banknoty utrzymujące wysokie standardy bezpieczeństwa i trudne do sfałszowania. Autorką projektu dziewiątej serii banknotów jest Manuela Pfrunder. Banknoty z poprzedniej serii pozostają ważne do odwołania[3].

Zamiłowanie do ryzyka osłabia franka

Notowania franka zazwyczaj przesuwają się odwrotnie proporcjonalnie do zamiłowania do ryzyka wśród światowych inwestorów. Jeżeli popyt na ryzyko wzrasta, wtedy wartość franka maleje. Kiedy natomiast wydarzenia geopolityczne wywołują strach wśród inwestorów, wtedy notowania szwajcarskiej waluty pną się w górę.

Jednocześnie SNB znany jest z tego, że próbuje utrzymać jak najbardziej stabilny kurs CHF. W efekcie prowadzi dosyć ryzykowną politykę pieniężną charakteryzującą się od czasów wielkiego kryzysu finansowego wprowadzaniem niskich lub wręcz ujemnych stóp procentowych, rozbudowywaniu sumy bilansowej lub interwencjami na otwartym rynku w celu osłabienia franka. Właśnie ta polityka doprowadziła do jednego z poważniejszych załamań rynku walutowego w obecnych latach.

Czarny czwartek rynku walutowego

Czwartek, 15 stycznia 2015 roku, z pewnością na długo utkwi w pamięci inwestorom, brokerom oraz bankom. W tym dniu, Szwajcarski Bank Narodowy postanowił bez wcześniejszego uprzedzenia porzucić politykę obrony minimalnego kursu wymiany EUR na CHF. W efekcie frank szwajcarski (dryfujący powyżej 1.20 EUR) notował w przeciągu zaledwie kilku minut umocnienie o nawet kilkadziesiąt procent. Panika rynkowa wywołana tak silnym ruchem przełożyła się również na nagłą zmianę wyceny innych walut.

W efekcie wielu brokerów i domów maklerskich borykało się z problemami finansowymi, część firm zbankrutowała. Spekulanci detaliczni i instytucjonalni również notowali ogromne, często milionowe straty.

14 stycznia 2015 kurs zamknięcia EUR/CHF wynosił 1,2005 – 15 stycznia notowania osuwały się aż do 0,8262, dzień zamykał się natomiast na 0,9986.

EUR/CHF i USD/CHF najpopularniejsze wśród europejskich inwestorów

Jeżeli chodzi o pary walutowe z frankiem szwajcarskim, które są najczęściej handlowane z pewnością zalicza się EUR/CHF i USD/CHF. Brokerzy oferują również dostęp do szeregu innych – GBP/CHF, CHF/JPY, AUD/CHF, NZD/CHF, czy też CHF/PLN. W ich przypadku dzienne wolumeny i popularność znajdują się już na zdecydowanie niższych poziomach.